...iste ben bu yüzden yaziyorum....

Konu... konum ..bu Gece ne olabilir diye baya bir düsündüm. Ama aklima hic birsey gelmedi.
Aslinda gelmedi degil ....geldi ve yazdim....ama sonra begenmeyip yine sildim. Sonra yine yazdim...
begenmeyip yine sildim...ve bu olay su an rahat yarim saatdir devam ediyor. Ve ben bu cümleleri yazarken
aklima birsey geldi.

Niye oturup burda luzumsuz seyler yazmaya calisiyorum ben ? Bu isim degil benim...yani para
veren yok bana...okuyan büyük bir kitlemde yok!
O zaman niye oturmus burda uzun satirlar yazmaya calisiyorum.
Sizde anlayisla karsiliycaksiniz ki ben baya Zamandir yaziyorum ve artik bu soruyu kendime sormanin Zamaninin
geldigini düsünüyorum.

Buraya yazdigim cümleler uyduruk veya sagdan soldan topladim seyler degil. Hayatim boyunca yasadigim bu Oyunda
ögrendigim...gördügüm...izledigim...deneyimler demiyim...daha cok kendime göre tecrübe edindigim veya algiladigim
olaylar desem daha dogru olur. Karsimdaki Insanlar benimle konustuklari zaman, ben hep o insanin o an azindan cikani degil ...
daha cok bana vermek istedigi mesaji merak etmisimdir. Nede olsa hep üstü kapali konusan varliklariz. Sonra oturup düsünürüm niye bu Insan böyle
yapiyor. Acaba bende yapiyormuyum?... ve yapiyorsam....niye yapiyorum?

Insanlar bazen karsindaki cok sevdigi bir Insana onu ne kadar sevdigini anlatamaz...zorlanir...bazilari hic denemez bile ....
sessiz severler....ve bu yüzden cogu zaman ...terk edile bilirler....sonra bunlar oturup sessiz üzülen olurlar.

Yasadiklarim....gördüklerim...bana sunu ögretti. Aslinda hayatta mutlu olmak cok kolay....cok basit...ama biz Insanlar hep zor yolu seciyoruz.
Sonra sunu sordum kendime acaba biz üzülmeyi dahami cok seviyoruz ? Hüzün bazen bir Insani cok derin yerlere götürebiliyor. O yerleri
gördükten sonra korkmuyorsun bir daha oraya gitmekten. Taki daha cok üzülene kadar...daha derine inene kadar....bu hep böyle devam ediyor.
Birgün dibe vuruyorsun...ve GÜLÜYORSUN.....Bumuydu?....beni korkutan diyorsun. Hayata karsi cok dik durmayi ögreniyorsun....karsinda ki Insanlari
daha fazla ciddiye almiyorsun. Icinden hep diyorsun ki sen daha coook düsüceksin...cok görüceksin benim anlatmamla olmaz....his etmen lazim. Iste böyle
seyler geliyor aklima....hep orda kafamda dönüp duruyorlar....bazen yoruyorlar...cikartamiyorum....istemiyorum...ama hep ordalar. Sonra oturuyorum ve yaziyorum
o kafamda ki seyleri. Ve bir bakiyorum gitmisler. Artik orda degil bir kagit parcasi üstündeler.

Rahatliyorum...ve yeni düsüncelere yer aciyorum....o eskileri unutmuyorum ....ama istedigim zaman hatirliyorum...istemessem....uzak tutuyorum kendimden.
Uzak tutuyorum ...ayni Insanlar gibi....cok az Arkadasim var mesela ...hepsini eledim demiycem...ne haddime...ama hayatima girmelerine artik izin vermiyorum....
bu benim Hayatim ...benim Dünyam....benim Kurallarim üzerine kurulmus bir düzen . Cok az Arkadasim paylasa biliyor benimle bu hayati ama onlar bile mesafede
artik.

Yanlizlik bazen o kadar güzel geliyorki Insana....kimse yormuyor....kimse üzmüyor....kimse sorgulamiyor seni. Baskalarinin dogrultusunda yasamak
zorunda kalmiyorsun....kendin seciyorsun ne dogru ne yanlis.

Bazen bu güzel Yanlizlik....sana daha fazla düsünme payi veriyor....ve kafanda olusturdugun o soru isaretleri teker teker...cevaplarini buluyorlar...sonra bunlar
tanisiyor ve anlasiyorlar....bir bakiyorsun sen daha ne oldugunu anlamadan....kafanda binlerce cümle olusmus bile !

Sanada sadece onlari böyle zamanlarda...beyaz bir kagida yazmak düsüyor.....iste ben bu yüzden yaziyorum....




Bu belirsiz bi süre icin son Yazimdi....